ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ

ΤΟ  ΕΡΩΤΗΜΑ;! 

Η τρέχεις να κρυφτείς ή παλεύεις με νύχια και δόντια. Υπάρχει και η τρίτη βέβαια διέξοδος. Η συνεργασία με τον τύραννο. Η υποταγή και όχι μόνο. Η συνεργασία και το γλύψιμο. Να τα έχεις καλά, να κάνεις και μερικά κοπλιμέντα, να κουβαλάς και κανένα καφέ στο αφεντικό να του πηγαίνεις και τα ρούχα στο καθαριστήριο. Άλλωστε μη ξεχνάμε ακόμα και στα φέουδα με τους σκλάβους το υπηρετικό προσωπικό είχε διαβαθμίσεις. Ήταν εκείνοι που δούλευαν στο χωράφι με τις αλυσίδες στο πόδι. Ήταν εκείνοι (αναβαθμισμένοι σκλάβοι) που ήταν οι ρουφιάνοι στον επιστάτη, κι ήταν κι εκείνοι που είχαν πάρει προαγωγή και σερβίριζαν μέσα στο σπίτι και του καθόντουσαν πότε πότε όταν είχε κέφια.............

Από τώρα και στο εξής δεν θα χρειαζόμαστε πολύπλοκους οικονομικούς όρους για να καταλάβουμε τι θα πει «δανειακή σύμβαση», «μνημόνιο», «σωτηρία από την πτώχευση». Ήρθε η ώρα να «ζήσουμε τον μύθο μας» στην Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου, της Διαμαντοπούλου και των άλλων παιδιών.
Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε όλοι μαζί γιατί τόσους μήνες μας χώριζαν σε «συνεπείς» και «διεφθαρμένους», σε «δημόσιους» και «ιδιωτικούς», σε «τίμιους» και «κλέφτες»: για να μας «ξεσκίσουν»όλους μαζί. Χωρίς διακρίσεις πλέον. Η μόνη διάκριση θα αφορά όσους είναι είτε χρήσιμοι για να τους στηρίζουν είτε αρκετά δουλικοί ή φοβισμένοι για να τους υπηρετούν. Οι υπόλοιποι θα είναι «εργασιακή εφεδρεία» για τα σύγχρονα γκουλάγκ.
Το μόνο ερώτημα που πλέον μένει ανοιχτό είναι αν υπάρχει λαός (ή κοινωνία, ανάλογα με το ιδεολογικό στίγμα του καθενός) να αντισταθεί στη μετατροπή του σε σύγχρονο δούλο, ύστερα από κάτι δεκαετίες «κοινωνικοποίησης» και πλήρους εξάπλωσης της διαφθοράς. Αυτό όμως δεν απαντάται σήμερα. Προς το παρόν μένει ως ανοιχτό ερώτημα...