Θα μπορούσε η ανοησία να δικαιολογηθεί αν την ονομάζαμε άγνοια. Δηλαδή αν πιστεύαμε πως το μνημόνιο ήταν ένα νεογέννητο αθώο βρέφος και φυσικά οι γονείς του το γέννησαν με όλες τις καλές προθέσεις αλλά οι φουκαριάρηδες δεν μπορούσαν να ξέρουν πως όταν θα μεγάλωνε θα γινόταν αυτό το γομάρι... Ποιος όμως ακόμα πιστεύει πως αυτό το βρέφος ήταν αθώο? Ποιος χαζοχαρούμενος πιστεύει ακόμα πως οι γονείς δεν ήξεραν τι έκαναν?

Τα μνημόνια, η τάξη, η επιβολή, η υποταγή, η πλήρης εξαθλίωση, η στέρηση των ανθρώπων από κάθε δυνατότητα να λειτουργούν και να σκέφτονται ελεύθερα, να επιλέγουν και να αποφασίζουν ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, είναι ο κόσμος της ανάπτυξης που επικαλούνται φτάνοντας στο σημείο να νοιώθουν ακόμα και περηφάνια για το κατόρθωμα τους να είναι νονοί αυτού του εκτρώματος.

Δεν έχει σημασία αν σήμερα πεινάσουμε κι αύριο ανακτήσουμε την δυνατότητα να έχουμε ένα πιάτο φαΐ, αν σήμερα τη βγάζουμε πολύ δύσκολα αλλά κάπου στο μέλλον θα μπορέσουμε να έχουμε ξανά μια άνεση. Σημασία έχει ότι στο μεσοδιάστημα, θα έχουμε χάσει οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμα για να αποφασίζουμε ακόμα και για το τι θα κάνουμε τα συκώτια μας όταν πεθάνουμε, ακόμα και το πόσες φορές θα τρυπηθεί το παιδί μας με φάρμακα που αγνοούμε τι είναι και τι κάνουν, ακόμα και για το τι περιέχει το φαΐ που θα τρώμε και θα δίνουμε στα παιδιά μας, ακόμα και για το τι θα διαβάσουμε, τι ρούχο θα φορέσουμε, ποια διαδρομή θα ακολουθούμε το πρωί που ξυπνάμε, σε τι θα χρησιμεύει το πτυχίο ή η τέχνη που κατέχουμε.